Probolinggo

Donderdagochtend dachten we een keertje uit te slapen omdat we pas om 16.00 uur met de trein zouden gaan. En ja, dat ging dus mooi niet door. Aan de andere kant van de straat, precies tegenover ons guesthouse, staat een school, en de scholen in Indonesië beginnen 's morgens met gymles. Op zich goed natuurlijk, moesten ze in Nederland ook doen, maar dit keer was het een lawaai van jewelste. Om kwart over 7 hoorden we de eerste kinderen en om half 8 klonk er door een megafoon het (te) enthousiaste geluid van een meester en juf. Zelfs met het raam dicht was het luid en duidelijk te horen. Dan er maar uit en op het balkon toekijken en relaxen.
Rond 13.00 uur hebben we onze rugzakken om gedaan en zijn we richting het station gelopen, onderweg eerst nog een terrasje gepakt en wat gegeten.
De treinen vertrekken hier stipt op tijd (daar kan de ns nog wat van leren), en om 16.00 uur gingen we op weg naar Probolinggo. Jammer genoeg konden we niet veel zien buiten omdat we niet bij het raam zaten en het wordt hier vroeg donker en we kwamen dus ook in het donker aan. D.m.v. de routenavigatie hadden we ons guesthouse snel gevonden, kon ook niet missen, het gebouw is knalrose.
Op vrijdag de 17e augustus is het in Indonesië onafhankelijksdag. Dit wordt hier groots gevierd met veel ceremonieel, feesten en activiteiten. Op weg naar het guesthouse zagen we al allerlei feesten, hele straten waren versperd en versierd.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om naar de Bromo-vulkaan te gaan. De Bromo-vulkaan is een actieve vulkaan, niet de hoogste maar bijzonder door de ligging. Hij ligt met 2 andere vulkanen in een zandzee van 8 bij 10 km. Met een grabtaxi (uber) zijn we naar het dichtstbijzijnde dorpje gebracht en de chauffeur heeft daarna een jeep geregeld die ons heen en terug zou brengen. De weg omhoog was stijl, hobbelig en slingerend maar het uitzicht geweldig! Eerst zijn we naar een uitkijkpost gereden waar we de vulkaan, en alle vulkanen eromheen, goed konden zien.
Daarna al slingerend en hobbelend naar boven. Er gaan ook veel mensen met de motor of scooter naar de berg toe maar de weg is erg slecht en we zagen ook de een na de ander onderuit gaan.
Toen we de jeep uitstapten moesten we nog een heel eind door het mulle, zwarte zand ploeteren, eerst nog een vlak stuk, daarna omhoog. En daarna kwam er nog een trap met 253 treden. Het was al met al een hele klim maar het uitzicht en de rokende krater waren onbeschrijfelijk mooi! Van bovenaf lijkt de omgeving net een maanlandschap en de krater is enorm groot, rookt en maakt een zwaar borrelend geluid. Alleen de geur van zwavel is sterk en beneemt je adem.
De weg naar beneden ging een stuk makkelijker, we hebben nog even bij de tempel gekeken die onder aan de berg staat, maar deze was helaas dicht.
Zwaar onder de indruk van alles wat we hebben gezien zijn we hobbelen en wel met de jeep bij onze grabtaxi afgezet.
Eenmaal terug op onze kamer hadden we allebei hoofdpijn, bij Marja was dit zo erg dat zelfs een aspirine niet hielp, alleen nog slapen. Omdat we te laat waren om nog treinticket te halen en het beter zou zijn voor beiden om het een dagje rustiger aan te doen hebben we besloten om er een nachtje bij te boeken en zondag de oversteek naar Bali te maken.
Na een hele nacht slaap (meer dan 12 uur) waren we vanmorgen weer helemaal fit. Waarschijnlijk is de hoofdpijn ontstaan door de hoogte en de zwaveldamp. Aangezien Marja heel lang op de kraterrand heeft gestaan, had zij daar meer last van. Vandaag hebben we eerst onze treinticket gehaald en daarna zijn we doorgelopen naar de kust. Onderweg zagen we, i.v.m. onafhankelijksdag, veel verklede kinderen die spelletjes deden, een kleine kermis, een optocht en veel lachende en zwaaiende mensen. De kust stelde helaas niet veel voor maar we hebben daar wel lekker kunnen zitten en genieten van de omgeving en de stilte.
Morgen vertrekken we naar Lovinia op Bali. We verlaten dus Java......
En wat vonden wij ervan? Java is een prachtig eiland, de mensen zijn er lief, vrolijk en behulpzaam. Als je de weg zoekt of niet weet hoe bijv. een ticketapparaat werkt, ze komen je spontaan helpen zonder bijbedoelingen. Ze zijn altijd bezig om hun auto of scooter te wassen en te poetsen, de stoep voor hun huis wordt elke dag geveegd en geschrobt. En wat wij dan niet begrijpen is dat ze alle afval op straat gooien. We zagen buschauffeurs en automobilisten hun troep uit het raam gooien. De berm, de rivieren, alles ligt vol met troep....dat is eigenlijk het enige wat wij zo jammer vinden aan dit land.
Maar als we de kans krijgen....en kunnen weer hiernaar toe....wij pakken het met beide handen aan.
En....Bali heren we come!!!